Mei: Noa & haar mama Christel

Hallo, mijn naam is Noa Muysoms en ik ben 21 jaar. Ik ben geboren met de erfelijke, chronische ziekte Mucoviscidose. Ik wil jullie graag voorstellen aan een ongelofelijk & vooral fantastisch Topwijf , mijn mama Christel. Van kleins af aan moest er 24/24 voor mij gezorgd worden. Naast bijna privé verpleegster is mama ook arbeidster in Caterpillar. Ondertussen hebben we samen al veel watertjes doorzwommen. Het ziekenhuis werd dan ook onze 2de thuis en als ik dan eens thuis was, speelde mama taxi om mij van de ene dokter naar de andere te brengen. In 2016 was ik zo ziek dat ze mij op de transplantatielijst zetten. 27 november kreeg ik mijn oproep. De operatie en revalidatie is heel vlot verlopen. Een paar maanden later, kregen we weer een grote opdoffer. Na onderzoeken werd de diagnose ptld (post transplant lymfoon diagnose) of lymfeklierkanker vastgesteld. Mijn ouders en ik werden weer voor de zoveelste keer op de proef gesteld. Na heel veel donkere momenten kwam er na 6 maand een lichtpuntje aan het einde van de tunnel. Ondertussen stellen mijn ouders en ik het goed.
Door al deze ervaringen hebben we snel ontdekt wat belangrijk is en wat niet. Er is niets belangrijker dan je gezondheid. Mijn gezondheid heeft nooit stabiliteit gekend waardoor we als gezin zeer veel gemist hebben. Mensen moeten beseffen dat vanaf de moment ze ziek zijn het eigenlijk al te laat is. Preventief werken, zodat je kan genieten van de grote en kleine dingen. Wij hebben ook onze doelen en dromen weer vanonder het stof gehaald. Mijn hele muur hing in het ziekenhuis vol met onze dromen. We hadden ook elk ons dromenbord waardoor we altijd positief bleven en samen vochten en nooit de moed verloren.

Noa, je bent voor je mama een echt Topwijf

Bij haar geboorte had Noa zoals bij zovele mama’s mijn hart gestolen. Toen de dokter kwam vertellen dat ons pasgeboren dochtertje geboren was met mucoviscidose, zakte de grond van onder mijn voeten. Van die dag heb ik mij voorgenomen om er altijd voor haar te zijn. Muco is een verschrikkelijke ziekte die vooral longen en spijsvertering aantast. Van bij haar geboorte was Noa al een vechtertje. Medicijnen nemen, ziekenhuisopnames, aërosollen, kinésitherapie, sporten omdat het moest, haar therapie was enorm zwaar. Als peuter ging ze voor de 1ste maal naar het zeepreventoruim, waar ze geleerd heeft zelfstandig te zijn. Hoe hard ze ook haar best deed, gedurende haar kinderjaren nam de ziekte beetje bij beetje de overhand. Wanneer Noa 16 was werd er voor de 1ste maal over een transplantatie gesproken en ging het bergafwaarts. Sindsdien was het snakken naar lucht.
In november 2016 kreeg Noa haar 2de adem. Haar transplantatie was een ongelooflijk dankbaar geschenk. Haar opnieuw horen lachen en zingen was een fantastisch gevoel. Enkele maanden nadien opnieuw een gevecht maar deze keer tegen lymfeklierkanker. Dit hadden we niet zien aankomen maar bewonderenswaardig vond ze opnieuw de moed en kracht om haar hierdoor te heen te slagen, zonder klagen. Weer helemaal opnieuw beginnen met de revalidatie was niet evident, maar geeft ze zich voor 100%. Als mama ben ik enorm trots op haar. Zij heeft mij geleerd om ondanks hoe diep je ook kan zitten toch nooit op te geven. Te houden van wat je hebt, hoe klein en weinig het ook is. Ik ben met mijn gat in de boter gevallen met een dochter als Noa.
Het gaat weer beter met haar en ik kan alleen maar hopen dat het zo blijft. 
Noa is zeker en vast een Topwijf dat heeft ze zeker wel bewezen. En ik, ik ben echt wel een heel gelukkig wijf.

Christel, je bent voor Noa een Topwijf & een Topmama

Hoe zwaar en onmogelijk de situatie leek, mijn mama week nooit van mijn zijde. Wij kunnen met elkaar communiceren zonder woorden. Zij begrijpt mij beter dan ik mezelf begrijp. Ze heeft 21 jaar alles opzij geschoven om voor mij te kunnen zorgen. Nu alles goed gaat moet ik opnieuw weer het leven oppakken. De meeste mama’s die in die situatie zitten, zouden zich blijven vastklampen en alles doen voor hun kinderen. Mijn mama doet dat nog steeds, maar ze laat mij beetje bij beetje bij los zodat ik mijn eigen weg kan zoeken. Als ik dan eens haar hulp nodig heb, zal ze onmiddellijk advies geven of helpen . Het mooie is dat ze met al haar negatieve en positieve ervaringen nu andere vrouwen en mama’s inspireert en laat zien dat je nooit de moed mag laten zakken en je moet blijven hopen en dromen. Wat mijn mama voor mij heeft opgeofferd is met geen woorden te beschrijven. Ik weet dat wat er ook gebeurd ze mij gaat steunen en onvoorwaardelijk van mij gaat blijven houden net zoals ik van haar. Opgeven staat niet in haar woordenboek en ze zocht heel haar leven oplossingen om mijn ziekte dragelijker te maken.

Kan je jullie band omschrijven?

Het is een beetje raar om te zeggen, maar we zijn dat nu aan het uitzoeken. Ons levensverhaal ging vooral grotendeels over leven en overleven. Wij deden nooit leuke dingen omdat dat niet ging. Mijn mama heeft ook een diepe periode gekend waarin ze niets wou doen. Het heeft haar veel tijd en energie gekost om terug uit dat gat van negativiteit te kruipen. De momenten dat ik ziek ben, zijn we twee handen op een buik. Niets of niemand kan dan tussen ons komen, maar de moment we ons beide beter voelen kan het er nogal hard aan toe gaan. We zijn zoals water en vuur. Daar is maar één verklaring voor: mijn mama en ik zijn twee dezelfde zielen en dan kan het soms wel serieus botsen. Maar daarna geven we ook wel gemakkelijk onze fouten toe en maken het goed. Het is tijd dat we elkaar nu elkaar los laten en als individu’s groeien en zelf beslissen welke kant we willen uitgaan. We gaan elk onze eigen weg uit, maar onze paden zullen zich voortdurend kruisen. En wat we ook wel beseffen, ondanks alles, is dat onze band die we hebben echt wel uniek is.

Wat betekend Topwijf voor jou?

Een van mijn beste vriendinnen, Dana Marivoet, heeft deze trui voor mij gekocht voor mijn transplantatie. Het was de bedoeling die aan te doen, maar ze was veel te groot voor me.
Het kledingmerk is voor mij zo belangrijk omdat het mij vooral een doel gaf. De trui gaf mij de kracht om bij te komen in gewicht. Omdat ik deze ook effectief wilde aandoen. Zonder doel is het voor mij altijd al moeilijk geweest om iets te bereiken. En als iemand dan ook nog eens vindt dat je een echt ‘Topwijf’ bent geeft dat wel een extra motivatie, en de steun die je op dat moment ook nodig hebt. Kleine dingen zorgen voor grote verwezenlijkingen.